Doğal halimiz sevgidir; özümüz sevgidir.

Hayatını kendin olarak yaşadığında ve kendi eşsizliğine sahip çıkarak dönüştürmeye niyet ettiğinde yaşadığın en şahane etki SEVGİ OLMAK’tır.

Her birimiz hayattaki var olma amacımızı ancak eşsiz tasarımlarımızla yerine getirebiliriz.

Tasarımını yaşayan biri olabilmek için hiç bir şeye inanmana da gerek yoktur.

Karşıma gelen yüzlerce beden grafiğine bakarken kalbimde çınlayan tek bir gerçek ses var : birbirinin tamamen aynısı iki insan yok. Seninkine çok benzer haritası olan bir insanla karşılaşsan bile o sen olamazsın çünkü bambaşka annelerin, babaların, komşuların, kardeşlerin veya öğretmenlerin aurasında bambaşka etkilenmelerle bu zamana geldin. Boşlukların ve açıklıkların bambaşka malzemelerle dolduruldu.O nedenle bu yaşadığın hayat tamamen sana ait ve kişiselleştirilmiş bir yaşam deneyimi olacakken, özünden yaşayamadığın bir deneyime dönüştü.

Doğal halimiz sevgidir; özümüz sevgidir. Yaşam deneyimimize hazır olduğumuzda, bu bir sevgi deneyimi yaşamaya dönüşür. 

Zihin, bedenin deneyimini bir hikayeye dönüştürmekte çok iyidir.

9-merkezli insanlar olarak, sevginin farkındalığını hissetme yeteneğine sahipken, aynı zamanda zihnimizin bize anlattığı hikayeyle özdeşleşmeye de yatkınız. Buradaki ikilem, zihnimizi deneyimlerimizin gözlemcisi olması için eğitmek yerine, zihnimiz olduğumuza inanmak üzere eğitilmiş olmamızdır. Zihnin, sevgiyi belirli bir kişide bulmamız gerektiğine, aşkın bizi bir heyecan ve mutluluk deneyiminden diğerine taşıması gerektiğine, hayatın bize aşk deneyimi vermesi gereken belirli bir şey olduğuna ve yalnızca şunu ya da bunu yaparsak ona sahip olacağımıza dair hikayesine inanıyoruz. Ya da zihnimizin sevgiye layık olmadığımıza, kırıldığımıza, yaralandığımıza ve kendimizle ilgili şunu ya da bunu değiştirmezsek asla sevgiyi bulamayacağımıza dair hikayesine de inanıyoruz. 

Sevgi sürekli parlayan bir iç ışık gibidir, bize hep kendimizi gösterir. İkilem, onu hiç görmememizdir. İçsel diyalog veya zihinsel hikayeler, bu içsel sevgi ışığını engelleyen perdeler gibidir. Perdeler güzel ya da çirkin olabilir, ancak dikkatimizi çektiklerini görürüz, böylece içsel ışığın kendisini asla göremeyiz. Sevginin farkına varamayız, çünkü gerçek yaşam deneyimimizle aramıza koyduğumuz engellere, panjurlara bakmaya takılıp kalırız.

Human Design mekaniği ile, kendini sevmeye giden yol ikili bir yoldur. Bir tarafta, zihni şimdiki anın deneyimini, bedenin deneyimlediği yaşamı gözlemlemek üzere eğitmemiz gerekir. Zihni eğitmek için, zihnin odaklandığı kalıcı yanılsama olan koşullanma perdelerini görebilmeliyiz. Koşullanma hikayelerini görebildiğimizde, bunların ötesinde ne olduğunu gözlemlemeye başlayabiliriz. 

Diğer taraftan, zihni gözlemlemek için eğittikçe, bedenin deneyimini tanımaya başlayabiliriz. İçsel Otorite, bedenin zekasını gözlemleme sürecidir. O her zaman bizimledir ama biz her zaman onun farkında değilizdir. 

"Dış dünya gelip geçicidir. İnsanlar yaşamda paralel bir yolda ilerleyebilir, onlarla ilişki kurabilirsiniz ama onlar siz değilsinizdir. Her birimiz yalnızız, hepimiz araçlarımızda tek başımızayız. Aracınıza başka hiç kimse girmeyecek. Seks sırasında bile tenler birbirine değebilir ama diğer kişi kendi teninin içindedir. İletişimde zihinlerimizi paylaşabiliriz, ancak diğer kişi zihninizin tarif ettiği yaşam deneyiminizi asla gerçekten bilemez. Onlar sadece sizin söylediklerinizi kendi deneyimleri aracılığıyla tercüme etmektedirler. " der hocalarımdan Leela Hebert Swan

Mesela "Tam hissetmek için başka birine ihtiyacım var" çok büyük bir koşullanma söylemidir. Bu içsel söylem, bir hikaye olarak görülene kadar, zihin hikayeyi örtbas etmeye veya yerine getirmeye çalışmaya devam edecektir: "Kendimi olduğum gibi bütün ve eksiksiz hissetmiyorum, yalnız kalmaktan korkuyorum ya da hayatım daha fazla olmalı, daha fazlasına sahip olmalı, daha fazlasını yapmalıyım... ve doğru kişi bana bunu getirecektir." derken özümüzü  yaşamıyoruzdur ve özümüzdeki sevgi haline temas edemiyoruzdur.